ایرن‏آن

خداحافظ

رفتى
      بدون ِ خداحافظى
اما دلم نشكست!
چون می‌دانستم
                     «دلى از سنگ ببايد به سر ِ راه ِ فراق»

رفتى
       و حسرت ِ آن نيم نگاه ِ آخر بر دلم ماند
اما دلم نشكست!
چون می‌دانستم
                     «روى ار به روى ما نكنى حكم از آن تُست»

رفتى
و سراغم را هم نگرفتى!
اما دلم نشكست!
چون می‌دانستم
                      «نه عجب كه خوبرویان بكنند بى‌وفایی»

می‌دانی از چه دلم شكست؟
از اين‌كه وقتى مي‌رفتى باران می‌بارید!

با خودم گفته بودم كه بعد از رفتنت  
             بدون آنكه ببينى 
             بدون ِ آنكه كسى ببيند 
                                 خاك ِ راهت را سرمه‌ی چشمانم كنم 
                                 اما اشك ِ آسمان رد ِ پایت را شست و رفت!

با خودم گفته بودم كه بعد از رفتنت
            بوی بودنت را در آغوش مي‌گيرم
                                باران آن را هم شست و رفت

حالا من مانده‌ام و
           کاسه‌ی آبى كه آورده بودم پشت ِ پایت بريزم!

زندگی - يا حداقل آن چيزی که بتوان زندگی‌اش خواند - متأسفانه (یا خوشبختانه) مثل تست‌های کنکور نيست که فقط به دنبال جواب آخر باشی. آنچه نمره دارد روش صحيح است. جالب‌تر اين‌که بیشتر وقت‌ها اصلا «جواب آخر» بي‌معنی است!

هزار نکته‌ی باريک‌تر ز مو اين‌جاست
نه هرکه سر بتراشد قلندری داند
مدار نقطه‌ی بينش ز خال تست مرا
که قدر گوهر يکدانه جوهری داند

من و خواب بچه گانه

تو و خشم کودکانه،      من و شور عاشقانه
تو و يک حديث پر غم،       من و گريه‌ی شبانه
تو و آن نگاه زخمي،           من و قلب پر بهانه
تو و آرزوی رفتن،         من وسرسرای خانه
تو و آن کلام آخر،         من و حس يک ترانه
تو و التهاب ماندن،        من و يک دل دوگانه
تو و گرمی لبانت،         من و شعله و زبانه
تو و ابروی کمانت،      من و سينه‌ای نشانه
تو و تير آن نگاهت،        من و زخم جاودانه

نردبان بدبينی!!!

م مثل ميم!

گناه بيگناهي

کـــــــــنار هر قــطره اشـکم       هــــزار خـاطره دفــــــــــــنه
ایــنـقدر خــاطره داریــــــــم       که گویی قد یـــک قــــــــرنه
گلو می سـوزه از عـشـقت       عشقی که مثل زَهــــــــره
ولی بی عشق تو هــــردم       خنده با لبهای من قــــــهره

درســـــــــته با مــــنـی اما
به ایـــــن بودن نیــــــــازارم
تو که حتــــــی با چشماتم
نمــیگی آه دوســـتـت دارم
اگــه گفتی دوســـتت دارم
فقــــط بازی لبـــــــهات بود
وگــــرنه رنگ خودخـــواهی
نشسته توی چشمات بود

هر چی عشقه توی دنــــیا       من می خواستم مال ما شه
اما تو هیچوقت نذاشتـــی            بینمون غصـــــــــــه نباشه
فکر می کردم با یه بوســه
با تو همخونه می مونــــم
نمی دونستم نمیــــــشـه
آخـــــــه بی تو نمی تونــم
گـــله می کنـــــم من از تو          از تو که اینهمه بی رحمی
هزار بار مردم از عشــــقت        تو که هیچوقت نمی فهمی

چشام همزاد اشک و خون        دلم همســـــــــــــــایه آهه
زمونه گرگ و عشــــــق تو          شبیـــــــــه مکر روباهـــــــه
شـــــــدم چوپان ساده لوح
کنار گلّــــه احســــــــــــاس
چه رســــمی داره این گلّه
سر چنگال گرگ دعــــــواس
تو اینقدر خواستنی هستی      که این گلّــــــــه نمی فهمه
اگه لبخنـــــــد به لب داری           دلت از سنگ و بی رحـمه
ببخش خوبم اگه این عشق
حیـــله تـــــــورو رو کــــــــــرد
نفــــــــرین به دل ســــــــاده
که به چنـــــگال تو خـــو کرد
هر چی عشـــتــقه توی دنیا
من می خواستم مال ما شه
اما تو هیچوقـــــت نذاشـــتی
بینمتــون غصه نـــباشــــــــه   فکر می کــردم با یه بوســــه

نمی دونستم نمیــــــشـه     آخـــــــه بی تو نمی تونــم

گله می کنم من از تو
از تو که اینهمه بی رحمی
هزار بار مردم از عشقت
تو که هیچوقت نمی فهمی
هر چی عشقه توی دنیا…