ایرن‏آن

ای خدا ٬ این وصل را هجران مکن

                                            سر خوشان عشق را نالان مکن 

باغ  جان را  تازه و  سر سبز  دار

                                         قصد این مستان و این بستان مکن 

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

                                           خلق را مسکین و سر گردان مکن

بردرختی  کاشیان  مرغ    توست

                                            شاخ مشکن ٬ مرغ را   پران  مکن

جمع و شمع خویش را بر هم مزن

                                           دشمنان را کور  کن ٬شادان  مکن

گر چه دزدان  خصم   روز  روشنند

                                          آنچه می خواهد دل  ایشان  مکن  

کعبه ی اقبال این حلقه ست و بس 

                                              کعبه ی   امید را    ویران     مکن

این  طناب    خیمه را بر   هم   مزن

                                      خیمه ی توست٬ آخر ای سلطان٬مکن

نیست در عالم    ز هجران   تلخ تر

                                           هر چه خواهی کن ولیکن آن  مکن