من شاخه ی خشکم تو بیا برگ و برم ده           با زمـزمـه ی عـاطـفـه هـایت ثـمرم ده

در بادیه ی رخوت این باغ  خزان زا                    از چـشمـه ی مـواج نـگـاهت گـذرم ده

در تیرگی این شب ظلمانی هجران                  با مـطـلـع خـورشـیـد صـدایـت اثــرم ده

من دختر شبدیده ی غمگین غروبم                  در مشرق چشمان سیاهت سحرم ده

من قله ی تسخیر نگردیده ی عشقم               تـسخیـر سـفـر با نـفـس بـال و پـرم ده

یک ذره از آیینه ی خورشید صداقت                  در ظـلمـت ره ، توشه ی راه سـفرم ده 

من پرتو گسترده ی خورشید امیدم                  تـعـبـیـر بـه یک ذره ی بی پا و سرم ده

هر چند که من تیغ پر از برش عشقم                بــا خـنـجـر بـران نـگـاهـت شــــررم ده

ای تو همه ی تن کوره ی سوزان محبت            ( آتـش ) به دل روشن آتـش سپرم ده

 

فریبا آتش / افغانستان