از هر شاعر یک شعر ( مجموعه 20 )
مجموعه20
1- غزل کریمی ، بهنام کشاورز ، محمد کشاورز ، مسلم کلانتری
2- مرضیه کلوانی ، عبدالرضا کوهمال جهرمی ، پریچهر کوهنورد ، تیام کیانی
3- سعید کیایی ، عباس کیقبادی ، کیمیافر ، لاله گائینی
4- معصومه گرایی نژاد، یغما گلرویی ، لیلی گله داران ، سهراب مازندرانی
5- مهدی متین راد ، مریم محافظ ، هادی محمد زاده ، ابراهیم محمدی
1
|
غزل کریمی
عادت نکرده ام به حضور غريبه ها
|
بهنام کشاورز
برای فتح زندگی دوباره در نمی رویم دگر برای این و آن کلاغ پر نمی رویم از این گذشته ها بسی به مرگ خود رسیده ایم در این عبور پر خطر که بی خطر نمی رویم رسید فصل کوچمان، توان رفتنم نبود ز ترس ابر و باد و دود دگر سفر نمی رویم اگر چه شوق پر زدن درون من جوانه زد به احترام آسمان شکسته پر نمی رویم سکوت بغض دار من نشان رفتن کسی ست بیا تو مهربان بمان که بی نظر نمی رویم |
|
محمد کشاورز
|
مسلم کلانتری من «ونسان ونگوگ» نیستم اما دلم به حال آن ستاره ی زردی که می خواهد خودش رااز بالای برج«میلاد»پرت کند روی تحته ی رنگم می سوزد و می دانم چیزی از آسمان کم نمی شود اگر بگویم آبی سهم من است و بنفش سهم کسی که پرت می شود من« ونسان » و انسان هر روز شاهد سقوط ستاره های زردیم و بنفش گریه اش می گیرد اگر این حرف ها را بشنود
|
Back to Top
2
|
مرضیه کلوانی و نوشت: (هنوز انده عشق را به یاد دارم دلم می تپد برای آبی ترین لحضه ها) باورش کردم شبیه کوچ پرستو ها و امروز... تمام خودم را گشتم اما عبور باران تنها او را به جای گذاشته بود
|
عبدالرضا کوهمال جهرمی دامني پر از گل و ستاره و بهار داشت يك بغل شكوفه هاي نارس انار داشت از تنش نسيم سيب سرخ تازه مي وزيد بر لبش ترانه هاي ناب ماندگار داشت ردّ پاي او به آسمان و ماه مي رسيد قرص صورتش از آن كرانه يادگار داشت با طنين شاعرانه ي ترانه هاي او لحظه هاي عاشقانه ام چه اعتبار داشت من از اولش درست حدس مي زدم كه او با سكوت سرد لحظه هاي من چه كار داشت مدتي گذشت…اشتباه پشت اشتباه با كس دگر و جاي ديگري قرار داشت رفت،مثل هر چه دوست داشتم من از جهان رفت، مثل هر چه اعتبار روزگار داشت رفت،گر چه لحظه ي وداع، شام چشم هاش آسماني از ستاره هاي بي شمار داشت داغ ماند و غربت و غروب و بي ستارگي درد ماند و هر چه شعر هاي سوگوار داشت چ بيش از اين نبايد از خدا … نه،اين كه كفر شد بيش از اين نبايد از زمانه انتظار داشت
|
|
پریچهر کوهنورد دلخور مباش مرد مسافر کمی بخند دردت به جانم این دم آخر کمی بخند از یک دو بیت آخر شعرم شروع کن بر درد های این زن شاعر کمی بخند اندوه درد باطنیت را به من ببخش محض رضای عشق به ظاهر کمی بخند ای قبله ی نگاه غریبم رضا بده قدری بساز با من زائر کمی بخند بی بال و پر نشسته ام اینجا در این قفس پرواز سهم توست مهاجر کمی بخند بگذر از انتظار تباهم، سفر بخیر تنها در این دقایق آخر کمی بخند
|
تیام کیانی سرهنگ
|
Back to Top
3
|
سعید کیائی نشسته بود پسر روي جعبه اش با واکس غريب بود، کسي را نداشت الا واکس نشسته بود و سکوت از نگاه او مي ريخت و گاه بغض صدا مي شکست: آقا واکس درست اوّل پاييز هفت سالش بود و روي جعبه ي مشقش نوشت: بابا واکس... غروب بود، و مرد از خدا نمي فهميد و مي زد آن پسرک کفش سرد او را واکس سياه مشقي از اسم خدا، خدا بر کفش نماز محضي از اعجاز فرچه ها با واکس **** براي خنده لگد زد به زير قوطي، بعد ـ صداي خنده ي مرد و زني که ها...ها...واکس ـ چقدر روي زمين خنده دار مي چرخد (چه داستان عجيبي) بله، در اين جا واکس ـ پريد توي خيابان، پسر به دنبالش صداي شيهه ي ماشين رسيد امّا واکس ـ يواش قل زد و رد شد، کنار جدول ماند و خون سرخ و سياهي کشيده شد تا واکس **** غروب بود، و دنيا هنوز مي چرخيد و کفش هاي همه خورده بود گويا واکس و کارخانه به کارش ادامه مي داد و هنوز طبق زمان و دقيقه صدها واکس... کسي ميان خيابان سه بار مادر گفت و هيچ چيز تکان هم نخورد حتّی واکس صداي باد، خيابان، و جعبه اي کهنه نشسته بود ولي روي جعبه، تنها واکس. |
عباس کیقبادی - اصفهان
|
|
محمد ابراهیم کیمیا فر - جهرم کمی نگاه به من کن که وسعت دریا به رنگ آبی چشم تو کرده ام معنا در آسمان نگاهت ز خوشه ی پروین ستاره ای که نداریم می کنم پیدا نخوانده ایم خواص عصاره ی انگور اگرچه هست صدایش به غل غل مینا گل بهاری من چار فصل زندگی ام بهار سبز شود در تلاقی لب ها قفس قفس نفس سینه حبس فریاد است غزل بخوان که بخوانم ترانه شیوا تمام هستی احساس لحضه ای انصاف مکن معامله ی نقد سیلی فردا به پیچ و تاب مینداز پیچ و تابت را سیاه مست مکن راهی شب یلدا
|
لاله ی گائینی - کرج
|
Back to Top
4
|
یغما گلرویی سايه ، به سرسپردگان هديه نقاب مي دهد! جامه ي اين شب زدگان،عطر گلاب مي دهد! چه سايه گاهِ ساكني! دختر خورشيد كجاست؟ پرسش ساده ي مرا، دشنه جواب مي دهد! عزيز سر داده به دار! در اين حصار بي مدار، خيال تو به شعر من، واژه ي ناب مي دهد! ساعت خواب رفته را، تو زنده كن! بيا! بيا! كه بودنت به عقربه حسِ شتاب مي دهد! داغ گلوله را ببين، بر تنِ نازنين ترين! ببين كه رقص مرگ را، چه پيچ و تاب مي دهد! ببار بر كويرِ من! بر اين عطش زار سخن! نهال تشنه ي مرا، اشك تو آب مي دهد! اي از سپيده آمده! در اين حراج عربده! خلوت تو به چشم من، فرصت خواب مي دهد! همنفس ترانه شو! شعله بكش زبانه شو! عزيزِ دل! سكوت تو مرا عذاب مي دهد! بگو كه با مني هنوز، در اين شبِ ستاره سوز! كه بي تو صبحانه ي نور،طعم سراب مي دهد! |
|
تمامي ِ تقويم، ديشب
|
Back to Top
5
|
مهدي متين‌راد
|
مریم محافظ |
|
هادی محمد زاده مسافر به كوله باري از امواج، مثلِ اقيانوس پياده شد سرِ باران، مسافر از اتوبوس نشست تا دمكي خيس خيس خيس شود تنش به بارشِ باران ابرِ كومولوس مسافري كه از ايمانِ شهر مي‌پرسيد: چگونه مي‌شود از شب گذشت بي فانوس!؟ تمام هستي خود را به موم انداييد سقوط كرد به دريا شبيه ايكاروس و بال بال زد از خويش و گشت خاكستر و ذره ذره شد از انفجار، چون ققنوس درست مثل شعله اي شد از خود و شد پهن در امتداد خيابان به روي اقيانوس! به اصل آبي خود، حجم آبي اش برگشت و بر نگشت به جز حجمِ خاليِ اتوبوس!
|
ابراهيم محمدي |