ایرن‏آن

پرده اول، بصره سال 36 هجري قمري
دو سپاه در برابر هم صف آرايي كرده بودند. در يك سو علي عليه السلام بود، همو كه در غدير نبي دستش را به بالاي سر برده بود و در ديگر سو طلحه كه پيامبر او را طلحه الخير ناميده بود، زبير كه پيامبر او را سيف الاسلام خوانده بود و عايشه كه همسر پيامبر و ام المومنين بود.

حارث بن نوط كاملا گيج شده بود نمي دانست كه در كدام جبهه حاضر شود و كدام را بر ديگري برتري دهد. اين بود كه به نزد امام علي عليه السلام آمد و پرسيد: «مگر ممكن است كه طلحه و زبير و عائشه بر امر باطلي گرد آمده باشند؟!» علي بدو پاسخ داد:

يا حارث انت ملبوس عليك، إن الحق و الباطل لايعرفان بأقدار الرجال و بإعمال الظن، أعرف الحق تعرف أهله و اعرف الباطل تعرف أهله .

«اي حارث! امر بر تو مشتبه شده است. حق و باطل، از راه بزرگي مردان و خوش گماني به اين و آن شناخته نمي‌شود، حق را بشناس تا اهل حق را بشناسي و باطل را بشناس تا اهل باطل را بشناسي»!



پرده دوم: ايران، سال 1388 هجري شمسي
اكنون نيز ما در آستانه انتخاب بزرگي قرار داريم. اگرچه خوشبختانه جنگي به مثل جمل ميان ياران امام و انقلاب برقرار نشده اما صفگيري آنها در قالب جناح ها و گروه هاي سياسي در اين انتخابات صف آرايي مهمي است. تمام نامزدهاي كنوني جز ياران امام و انقلاب هستند و اگر صرفا به اين عامل توجه شود نمي توان به درستي به انتخاب دست زد. بسياري از مردم صرفا در انتخاب نامزد خود به دنبال اسامي رفته اند. اما مي توان از الگوي روش شناختي امام علي عليه السلام براي شناخت خوب تر از خوب استفاده كرد.

امام به حارث فرمودند كه بزرگي افراد را مدنظر قرار نده بلكه ابتدا حق و باطل را بشناس و سپس ببين كه حق بر كدام يك منطبق است و باطل بر كدام. در واقع شناخت بر انتخاب تقدم دارد.

ما نيز در اين انتخابات به جاي آنكه خود را به بزرگي و قدر نامزدها و يا سنجش آنها مشغول كنيم بهتر است كه

1- ابتدا بدانيم و تشخيص دهيم كه مهمترين نيازهاي جامعه امروز ما چيست؟ نخستين اولويتهاي سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي ما چيست؟

2- سپس توجه كنيم كدام نماينده به بهترين شكل مي تواند اين اهداف را محقق سازد.

3- و در نهايت با توجه به سابقه نامزدها در مسئوليتهاي خود و بررسي عملكرد آنها براي دانستن ميزان انطباق وعده ها با عملكردها به ارزيابي عملي توانايي نامزدها مبادرت كنيم.

به اين ترتيب بايد دانست كه براي انتخاب نامزد خود بايد به جاي توجه به افراد به برنامه هاي او و ميزان انطباق اين برنامه ها با شرايط سياسي و اجتماعي جامعه خود توجه كنيم.