ایرن‏آن

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم     وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

من نشکنم جز جور را یا ظالم بدغور را     گر ذره ای دارد نمک گیرم اگر آن بشکنم

ز آغاز عهدی کرده ام کاین جان فدای شه کنم     بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم

امروز همچون آصفم شمشیر و فرمان در کفم     تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم

گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می     دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم

چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم     گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم

***

گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می     دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم

چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم     گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم

شما مست نگشتید وزان باده نخوردید     چه دانید چه دانید که ما در چه شکاریم

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک     بجز مهر بجز عشق دگر بذر نکاریم

گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می     دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم

چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم     گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم

شما مست نگشتید وزان باده نخوردید     چه دانید چه دانید که ما در چه شکاریم

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک     بجز مهر بجز عشق دگر بذر نکاریم

شما مست نگشتید وزان باده ...

این هم همون دو شعر ترکیب شده است که بصورت جدا می بینید:

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم     وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم

هفت اختر بی آب را کاین خاکیان را می خورند     هم آب بر آتش زنم هم باده هاشان بشکنم

از شاه بی آغاز من پران شدم چون باز من     تا جغد طوطی خوار را در دیر ویران بشکنم

ز آغاز عهدی کرده ام کاین جان فدای شه کنم     بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم

امروز همچون آصفم شمشیر و فرمان در کفم     تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم

روزی دو باغ طاغیان گر سبز بینی غم مخور     چون اصل های بیخشان از راه پنهان بشکنم

من نشکنم جز جور را یا ظالم بدغور را     گر ذره ای دارد نمک گیرم اگر آن بشکنم

هر جا یکی گویی بود چوگان وحدت وی برد     گویی که میدان نسپرد در زخم چوگان بشکنم

گشتم مقیم بزم او چون لطف دیدم عزم او     گشتم حقیر راه او تا ساق شیطان بشکنم

چون در کف سلطان شدم یک حبه بودم کان شدم     گر در ترازویم نهی می دان که میزان بشکنم

چون من خراب و مست را در خانه خود ره دهی     پس تو ندانی این قدر کاین بشکنم آن بشکنم

گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می     دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم

چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم     گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم

خوان کرم گسترده ای مهمان خویشم برده ای     گوشم چرا مالی اگر من گوشه نان بشکنم

نی نی منم سرخوان تو سرخیل مهمانان تو     جامی دو بر مهمان کنم تا شرم مهمان بشکنم

ای که میان جان من تلقین شعرم می کنی     گر تن زنم خامش کنم ترسم که فرمان بشکنم

از شمس تبریزی اگر باده رسد مستم کند     من لاابالی وار خود استون کیوان بشکنم

اینم دومی:

بجوشید بجوشید که ما اهل شعاریم     بجز عشق بجز عشق دگر کار نداریم

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک     بجز مهر بجز عشق دگر تخم نکاریم

چه مستیم چه مستیم از آن شاه که هستیم     بیایید بیایید که تا دست برآریم

چه دانیم چه دانیم که ما دوش چه خوردیم     که امروز همه روز خمیریم و خماریم

مپرسید مپرسید ز احوال حقیقت     که ما باده پرستیم نه پیمانه شماریم

شما مست نگشتید وزان باده نخوردید     چه دانید چه دانید که ما در چه شکاریم

نیفتیم بر این خاک ستان ما نه حصیریم     برآییم بر این چرخ که ما مرد حصاریم