دنيا دوستي و راه رهايي از آن
دنيا مؤنث «ادني»، از «دنيء» و «دنائت» به معني پست تر و ناچيزتر (در مقايسه با زندگي آخرت) يا از «دنو» به معني نزديکتر (در مقايسه با زندگي آخرت) است.[1]
حب دنيا منشا همه خطاها معرفي شده است.[2]
حب دنيا اعم از حب مال، مقام، تفوق طلبي، برتري جويي، تن پروري، انتقام جويي و مانند اينها، گاه چنان طوفاني در روح انسان ايجاد مي کند که موجب مي شود انسان حيات دنيا را بر آخرت مقدم دارد.[3]
اما بايد توجه داشت که در بيان قرآن و روايات، دنيا به دو قسم تقسيم شده است: دنياي مذموم و دنيا ممدوح.
قرآن در آيات متعددي، زندگي دنيا را عامل غرور و فريب مي داند و به انسان هشدار مي دهد تا متاع و زرق و برق هاي فريبنده اين جهان او را غافل نکند.[4] گاه زندگي دنيا به «لعب و لهو» توصيف شده است.[5]
همچنين در فرهنگ قرآن، از عوامل مهم فريب انسان، آرزوهاي دنيايي و طولاني مربوط به زندگي مادي اوست.[6] در جايي ديگر قرآن، دنيا را به عنوان متاع قليل معرفي مي کند.[7]
ادامه نوشته
حب دنيا منشا همه خطاها معرفي شده است.[2]
حب دنيا اعم از حب مال، مقام، تفوق طلبي، برتري جويي، تن پروري، انتقام جويي و مانند اينها، گاه چنان طوفاني در روح انسان ايجاد مي کند که موجب مي شود انسان حيات دنيا را بر آخرت مقدم دارد.[3]
اما بايد توجه داشت که در بيان قرآن و روايات، دنيا به دو قسم تقسيم شده است: دنياي مذموم و دنيا ممدوح.
قرآن در آيات متعددي، زندگي دنيا را عامل غرور و فريب مي داند و به انسان هشدار مي دهد تا متاع و زرق و برق هاي فريبنده اين جهان او را غافل نکند.[4] گاه زندگي دنيا به «لعب و لهو» توصيف شده است.[5]
همچنين در فرهنگ قرآن، از عوامل مهم فريب انسان، آرزوهاي دنيايي و طولاني مربوط به زندگي مادي اوست.[6] در جايي ديگر قرآن، دنيا را به عنوان متاع قليل معرفي مي کند.[7]
ادامه مطلب .....
+ نوشته شده در سه شنبه ۷ آبان ۱۳۸۷ ساعت 0:11 توسط Javad
|
