خليجي هميشه فارس

اصطلاح «خليج عربي» براي نخستين بار در دوره تحت قيمومت شيخ نشينهاي خليج فارس توسط كارگزاران انگليس و بطور ويژه از طرف يكي از نمايندگان سياسي انگليس مقيم در خليج فارس به نام رودريك اوون در كتابي به نام حبابهاي طلايي در خليج عربي در سال 1958 به كار رفت.
خليج فارس از سمت شمال با ايران، از غرب با كويت و عراق و از جنوب با عربستان، بحرين و امارت متحده عربي همسايه است. وسعت آن 240،000 كيلومتر است و پس از خليج مكزيكو و خليج هودسن سومين خليج بزرگ جهان محسوب ميشود.
اين خليج توسط تنگه هرمز به درياي عمان و از طريق آن به درياهاي آزاد مرتبط است و جزاير مهم آن عبارتاند از: خارك، ابوموسي، تنب بزرگ، تنب كوچك، كيش، قشم، و لاوان كه تمامي آنها به ايران تعلق دارد.
خليج فارس و سواحل آن معادن سرشار نفت و گاز دارد و مسير انتقال نفت كشورهايي چون كويت، عربستان و امارات متحده عربي است. به همين دليل، منطقهاي مهم و استراژيك محسوب ميشود. بندرهاي مهمي در حاشيه خليج فارس وجود دارد كه از آنها ميتوان بندر شارجه، دوبي، ابوظبي و بندر عباس را نام برد.
دريانوردي در خليج فارس سابقه بسيار طولاني دارد ولي اولين مدارك قطعي در اين زمينه به قرن چهارم قبل از ميلاد مربوط است.