ایرن‏آن

سرآغاز

حوادثي كه در دوران جنگ ايران و عراق رخ داد ناگفته‌هاي فراواني دارد كه بخشي از آن در سينه مسئولان بلندپايه كشور و فرماندهان جنگ‌ نهان است و اين خطر وجود دارد كه همواره ناگفته‌ بماند، همچنان كه با رحلت امام خميني و فرزندش مرحوم حاج سيداحمد خميني بسياري از حوادث انقلاب و جنگ براي هميشه ناگفته‌ ماند. در اين حال بزرگان ديگري هستند كه هنوز امكان بهره‌گيري از فيض وجودشان ميسر است.

.............................................

*اشاره
بيست و چهار سال پيش، چند روز قبل از آزادى خرمشهر، تعدادى از نيروهاى ما به دست عراقى‏ها اسير شدند در ميان اين اسيران چند نوجوان بودند كه سنشان بيشتر از پانزده، شانزده سال نبود.افسران عراقى از ديدن اين رزمنده‏هاى كوچك سال شوكه شده بودند؛ زيرا باور نمى‏كردند كسانى كه رو در روى آنان با آن همه جسارت و شجاعت مى‏جنگيدند، همين نوجوانانى باشند كه الان خسته و مجروح به اسارت درآمده‏اند.

..............................................

اول وقت، جلسه مديران دانشگاه بهشتي بود.ساعت هفت صبح جلسه شروع شد. كارها مورد مشورت قرار گرفت. دستورهاى لازم داده شد. طبق برنامه بايد يك هفته در تهران مى‏ماندم و بعد دو هفته به منطقه مى‏رفتم، ولى منشى چند پيام از خلبان رستمى به من داد. مى‏خواستم به منزل بروم. ناگهان شنيدم يك ماشين از نيروى هوايى اجازه ورود به دانشگاه را دارد و با من كار دارند. فهميدم خلبان رستمى است. خبر داد: دشمن تصميم دارد تمام شهرها را بمباران كند.

............................................

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم لاحول و لاقوه الا بالله علي‌ العظيم با درود و سلام به پيشگاه معظم ولي عصر (عج) و نايب برحق او امام امت(صلوات‌ جمع)
از يك طرف هوا سرد است و برادرها مقداري ناراحت هستند و از طرفي تصور مي‌كنم كه شايد ديگر فرصت نباشد با برادرها آخرين صحبت‌هايم را بكنم لذا چاره‌اي نديدم كه امروز صبح اگر هوا سرد هم باشد با برادرها صحبت كنيم. انشاءالله كه صحبت به درازا نكشيد.

.........................................

در حاشیه‌ی دیدار مردم چالوس با رهبر انقلاب

هواشناسی گفته بود یك توده پر فشار در راه است و روز چهارشنبه چالوس بارانی خواهد بود. روزهای گذشته هم ابر و بادی در كار بود اما باران چهارشنبه چیز دیگری بود انگار. رهبر انقلاب سال 82  هم سفری به نوشهر و چالوس داشتند، اما آن بار هم باران درست موعد مردم و رهبرشان را برای نزول اجلال انتخاب كرده بود و آقا همان شبی كه فردایش قرار دیدار گذاشته بود، اخبار هواشناسی را شنیده و راضی به زحمت و اذیت احتمالی مردم شهر نشده بودند. یعنی دیدار قبلی لغو. این بار در دومین سفر رهبر انقلاب به پایگاه دوم نیروی دریایی، چالوسی‌ها و كجوری‌ها و كلاردشتی‌ها آمده بودند كه هر طور هست رهبرشان را ببینند.

....................................

ديار علويان يكپارچه شور و اشتياق است و همه اهالي اين سرزمين سبز چشم انتظار حضور پر خير و بركت رهبر و پيشوايي هستند كه ناز قدم‌هايش و وجود ارزشمندش غرب استان را منور خواهد كرد.
اهالي فرهنگ و هنر شهرهاي چالوس و نوشهر كه در انتظار معشوق ثانيه‌ها را نيز به تكاپو انداخته‌اند از حضور مردي مي‌گويند با قامتي رعنا و عاشقانه از ديدار با آقا سخن به ميان مي‌آورند، همه در ذوق و سرورند، اشتياق را مي‌توان در قلم و كلامشان در نگاه هنرمندانه شان ديد، عكاساني كه قاب دوربين‌ها را بر روي زيبايي‌هاي انتظار مي‌بندند،

...............................................

يك بار كه با شهيدان زين الدين، كاظمي ،خرازي و صياد بوديم،اين قدر آتش زياد بود كه ما پشت يك سنگر كپ كرديم اما ديديم دوبسيجي راحت نشسته اند و قرآن مي خوانند و اصلا به تير و توپ هاي عراقي ها توجه نداشتند.با ديدن اين صحنه اول شهيد زين الدين گريه افتاد و سپس بقيه...

اما اين مرد ، با موهاي جو گندمي ، با چشماني كه ابهتش لحظه اول آدم را مي گيرد، قهرمان يك داستان نيست، او با انبوه روزهاي پر فراز و نشيب، حقيقتي است كه حالا روبروي ماست.
گفتگوي ما بيش از يك ساعت به طول كشيد ... درمقدمه از اصفهان گفت وبلخار كه زادگاه آبا واجداديش بوده وقدمت تاريخي اش به مقاومت در مقابل حمله مغولها مي رسد .

..........................................

اين روزها ثانيه‌ها قصد طي شدن ندارند و دقايق سپري نمي‌شوند تا به لحظه ديدار برسيم.
اين روزها صداي تيك و تاك ساعت را چه واضح مي‌شنويم و چه ساده انتظار مي‌كشيم.
مي‌گفتند هرجا كه برويد جاي پايت گل مي‌ريزند و هواي حضورت را به گلاب معطر مي‌كنند اما نديده بودم، شنيده بودم با آمدنت شور و شوق به پا مي‌شود و اشك چشم بي‌اختيار مي‌ريزد اما نديده بودم مي‌گفتند مردم براي ديدنت سر از پا نمي‌شناسند و به جوش و خروش مي‌افتند اما ...

...........................................

در سيزدهم سپتامبر 1980 (22/6/59)‌ساعت سه بعد از ظهر به منطقه «سيف سعد» رسيديم .مرز خالي بود و هيچ كس متعرض ما نشد. دشت وسيعي در برابر ما قرار داشت كه بخش اعظم آن خشك و بي‌آب و علف بود و تنها بخش بسيار اندكي از آن توسط روستاييان به زيركشت رفته بود. روستاييان و كشاورزانكه در حال و هواي پيروزي انقلاب نوپايشان قرار داشتند، با جديت به كشاورزي و زراعت مشغول بودند.

...............................................

جناب آقاي ميرحسين موسوي
آنچه پيش رو داريد، مشتي از خروار حرف‌هاي مادري است كه در اين چند ماه تمام محيط زندگي‌اش از اضطراب و دلواپسي پرشده است.
هرجا كه قدم مي‌گذاريم تفرقه و دعواست و آرامش و دوستي جايش را به جنگ اعصاب و دشمني داده است، در خانه‌ها، در جمع‌هاي فاميلي، در ميان دوستان نزديك، همكاران، همسايه‌ها، جلسات مذهبي و ... بين زن و شوهرها، بين بچه‌ها و پدر و مادرها، بين دوستان و همكاران و ... و من عامل اصلي خيلي از اين مشكلات را شما مي‌بينم و كارهايي كه كرده‌ايد و حرف‌هايي كه زده‌ايد و همچنان هر روز يك برگ تازه را هم رو مي‌كنيد تا مبادا اين آتش كه روشن كرده‌ايد خاموش شود.

......................................................