چرا آثار نمايشي شرقي در ايران مخاطب پسندند (به بهانه استقبال از پخش سريال جومونگ)

چرا مجموعه هاي داستاني شرقي در ساليان اخير نه تنها در كشور ما بلكه در ساير كشورهاي ديگر نيز با استقبال مخاطب مواجه بوده اند؟ آيا واقعاً مضامين ديني ، ملي و حماسي و فرهنگي ما اين قابليت را نيز ندارند كه در زمره آثار مخاطب جهاني خود را نشان دهند؟ مشكل از كجاست؟
از ديگران بياموزيم
مجموعه هاي داستاني شرقي در ساليان اخير با استقبال مخاطبان زيادي نسبت به بسياري از مجموعه داخل كشور روبه رو بوده است. از جمله ويژگي هاي اين مجموعه هاي چندين قسمتي مي توان به اجتماعي بودن سوژه آنها،حماسي بودن مضامين و ميان داستانهاي آنها، ماجراجويي هاي متعدد و متنوع، تغيير ناخواسته تداوم ماجرا عليرغم تصور مخاطب، وجود بومي گرايي در انتقال فرهنگ و آيين ها و رسوم محلي و كشوري خود، تأكيد بر نيازهاي فطري انسان در درونمايه هاي خود، غير قابل تصور نبودن نقشها و ديالوگ ها، عدم وجود مضامين غير متعارف و دهها ويژگي ديگر متكي بر خواسته هاي مطلوب انساني اشاره كرد.
............................