ایرن‏آن

به هر طرف که می روم مقابل من ایستاده است         همیشه مثل سنگ  ، زیر یک عصا : علامت سوال

تو آنطرف کنار خط فاصله نشسته ای و من                 در ایـن طـرف در انـتـهـای جـمـله بـا علامت سوال

نمی شود به این طرف بیایی آه نه به من نگو             دو نـقـطـه بـستـه راه جـــــــمـلـه را علامت سوال

نخواستند آه من و تو به هم ..... ولی برای چه           بـرا چـه نـخـواسـتـنـد  مـا دو تا ...... علامت سوال

تو رفته ای و .... رد پای تو که مانده است                 به روی صحنه ، بعد واژه ی کجا ..... علامت سوال

دوباره شاعری که داخل گیومه بود می گریست         و بین هق هق شکسته شش هجا علامت سوال

 مریم آریان

اگــر سـفـر بـروی بـی خبر ، زبـانم لال               بـمـانـده آهِ دلـم پـشت در ، زبـانم لال

هـزار سـال گـذشـت از قـرار دیـدنـمان               تـو رفـته ای که نیایی مـگر ؟ زبانم لال

مگر نه اینکه تو خورشـید آسمـان منی           چگونه شبم بی تو شد سحر ؟ زبانم لال

هـنـوز مـانـده بـفـهـمـم تـو شـاعـرم کـردی         نـگـفتم از تو ، از این بیشتر ؟ زبانم لال

بــگو کـه دل بــــــکـنـم از تـــمـــام آدم هــا         نــگــو فـقـط زتـو ، یـک نـفـر ، زبانم لال

زده ست چوب حراج این غزل به احساسم         تو را اگر که نبینم ؟ اگر ..... ؟ زبانم لال 

فاطمه آتش پیکر

ساقی امشب باده از بالا بریز                   باده از خم خانه مولا بریز

باده ای بی رنگ و آتش گون بده                   زان که دوشم داده ای افزون بده

ای انیس خلوت شبهای من                   می چکد نام تو از لب های من

محو کن در باده ات جام مرا                   کربلایی کن سرانجام مرا

یا علی درویش و صوفی نیستم                   راست می گویم که کوفی نیستم

لیک می دانم که جز دندان تو                   هیچ دندان لب نزد بر نان جو

ادامه مطلب .....

                               از امتداد خستۀ کلاف بی عدالتی

          بهار می شود و ما دوباره سبز می شویم   

                                              تمام می شود تمام فصل بی عدالتی

          چقدر سر سپردۀ دروغ دلقکان شدن

                                              چقدر خام عشوۀ عروسکان ساعتی

         همیشه صفر سهم ما و بیست سهم دیگران 

                                              به جز جرم دست و پا زدن در این کلاس لعنتی

         کلاغ پر ، پرنده پر ، فرشته پر ، ستاره پر 

                                               از این زمین یخ زده از این هوای لعنتی

ایجاز شاعرانه ی چشم تو تاکنون                     ما را کشانده است به اعجازی از جنون

هر روز در هوای تو پرواز می کنیم                     هر روز می شویم چو خورشید سرنگون

تا آستین به قصد تو بالا زدیم ، شد                   شمشیر های تشنه به خون از کمر برون

باید امید هرچه فرج را به گور برد                       بیهوده می بری دل ما را ستون ستون

این شعر ، هم ردیف غزل های چشم توست      زخمی نزن که قافیه افتد  به خاک خون

مرتضی آخرتی

من شاخه ی خشکم تو بیا برگ و برم ده           با زمـزمـه ی عـاطـفـه هـایت ثـمرم ده

در بادیه ی رخوت این باغ  خزان زا                    از چـشمـه ی مـواج نـگـاهت گـذرم ده

در تیرگی این شب ظلمانی هجران                  با مـطـلـع خـورشـیـد صـدایـت اثــرم ده

من دختر شبدیده ی غمگین غروبم                  در مشرق چشمان سیاهت سحرم ده

اولين نقطه اي که از مرکز کائنات گريخت
و بر خلاف محورش به چرخش در امد ، سر من بود !
من اولين قابله اي هستم که ناف شيري را بريده است
اولين اواز را من خواندم ، براي زني که در هراس سکوتُ سنگ ُ سکسه
تنها نارگيل شامم را قاپيد و برد
من اولين کسي هستم که از چشم زني ترسيده است
من ماگدالينم غول تماشا
کاشف دل و فندق و سنگ اتش زنه
سپهر را من ، نيلگون شناختم
چرا که همرنگ هوسهاي نامحدود من بود
خدا ،
کران بي کرانه ي شکوه پرستش من بود
و شيطان ،
اسطوره ي تنهايي انديشه هاي هولناک من
اولين دستي که خوشه ي اولين انگور را چيد
دست من بود
کفش ، ابتکار پر سه هاي من بود
و چتر ،
ابداع بي سامانيهاي من
هندسه شطرنج سکوت من بود
و رنگ
تعبير دلتنگيهايم
من اولين کسي هستم که ،
در دايره صداي پرنده اي بر سگرداني خود
خنديده است

كاجهاي كهن
پيامبراني-نه در اعصار قوم يهود
كه در صورت سيرت، از ما بزرگ ترند
از ما،
مايي كه عطر كارخانجات فرانسه
كفاف زدودن هفت روز تعفن تجريداتمان را نمي دهد
به تضادها چشم دوختن،جز سر درد عايدي نخواهد داشت
كودكيمان را باختيم،ر
كافي است
بو كنيدُ نترسيد از تعفن مردارهاي پوسيده
و نترسيد از كركس ها و كفتارها
آنها نانُ گل ِ سرخُ باران را درك مي كنند
و در خاطرشان حتما كبوتري پريده،يا نشسته است